Go Bucks!
Door: carlinevs
Blijf op de hoogte en volg Carline
02 September 2011 | Verenigde Staten, Columbus
Lieve allemaal,
Ik bevind me nu al bijna anderhalve week in Amerika; tijd voor een waarbenjij.nu, aangezien mensen er naar blijven vragen. Op dit moment ben ik op weg naar Virginia voor twee hockeywedstrijden, maar ik zal beginnen bij vorige week maandag, de dag dat ik Nederland achter me liet en meer dan 15 uur moest reizen om uiteindelijk door mijn teamgenootjes in Columbus te worden ontvangen. Het was ondertussen al ’s avonds en na iets gegeten te hebben met zijn allen gingen we naar onze ‘tower’, een gebouw op campus waar op dit moment nog alleen de band, de voetbalteams (jongens en meisjes) en wij zitten. We hebben drie soort appartementjes met ieder 4 slaapkamers die je met een teamgenootje deelt. Dinsdag moest ik al vroeg op om alle papieren etc. te ondertekenen zodat ik die middag al met het team zou kunnen trainen. Rond 1 uur gingen we met zijn allen naar onze kleedkamer, die zich in een gebouw bij alle sportvelden bevindt. Er is in dit gebouw één lange gang met allemaal zijgangen die telkens voor een sportteam bedoeld is. Hier is dan onze kleedkamer, ruimte met ijskast en koelkast en badkamer etc. Daarnaast is er (ik noem het) een soort winkeltje in dit gebouw. Hier krijg je je trainingskleren, wedstrijdtenue, verschillende paren hockeyschoenen voor verschillende soort velden, loopschoenen, tassen voor de reizen en natuurlijk sticks. Past iets niet goed oid kun je gewoon nieuwe halen. Aangezien ik héél af en toe iets kwijt raak en niet goed ben in keuzes maken ben ik al twee keer teruggegaan voor nieuwe schoenen, twee keer om een nieuwe handdoek moeten vragen omdat ik géén idee had waar ik die had gelaten en ondanks dat ik mijn tenue 1000x had gepast ik tóch liever een small wilde ipv medium. Mijn naam is moeilijk uit te spreken voor Amerikanen, maar ze kennen hem in het winkeltje maar al te goed.
Voor de training moest ik samen met een Zwitserse nog even snel foto’s laten maken voor flyers etc. aangezien de rest van het team dat allemaal al had laten doen in preseason, daarna nog even een drugstest gehad (wat eeuwen duurde, want ik kan gewoon niet plassen als er twee vrouwen me aan staan te staren) en richting het veld.
Aangekomen op het hockeyveld is alles al klaargezet, komt er een karretje aanrijden met twee ‘watermeisjes’ die zorgen voor water, sportdrank en natte handdoeken. Ook lopen er naast drie trainers, minstens twee fysio’s rond voor in het geval dat.. Na 3 uur te hebben getraind was ik aardig kapot, en met dit weer (35 graden) maar al te blij dat we verplicht een icebath moesten nemen na de training. Een stuk of 4/5 ‘ijsbaden’ en warmtebaden staan naast elkaar in de fysiozaal waar je elke sporter wel een keer tegenkomt, wat in het begin best gênant kan zijn.. Een icebath neem je namelijk gewoon in je ondergoed en ja, als de voetballers tegelijk training hebben gehad nemen die dus ook tegelijk een icebath. Dus daar zit je dan in je ondergoed: rood, haast onderkoeld en uitgeput nog eens 15 minuten af te zien in een bad met vragen naar je hoofd geslingerd of je soms Zweeds bent. – Nee, Nederlands. - O.. of ik in dat geval serieus op ‘houten schoenen’ rondloop. - Grapjas.
Na véél te veel uren training voor twee dagen was donderdag dan mijn eerste wedstrijd. Zomaar een wedstrijdje spelen is het niet: je hebt een officiële line-up voor de wedstrijd en de spelers worden voorgesteld aan het publiek alvorens het Amerikaanse volkslied wordt gespeeld. Als er wordt gewisseld tijdens de wedstrijd worden de namen van de spelers omgeroepen die bij de wissel betrokken zijn. Na een paar keer oefenen (wat te horen was over het hele veld aangezien de luidsprekers al aan stonden) werd mijn achternaam redelijk normaal uitgesproken. Alles wordt gefilmd (is voor Nederlanders alleen te zien via internet), wat het meteen een stuk serieuzer maakt allemaal.
Afgelopen weekend hadden we nog een wedstrijd, evenals woensdag. Dit weekend was er redelijk wat publiek en heb ik voor het eerst mijn handtekening uit mogen delen! Ondanks de verloren wedstrijd waren er jeugdteams aanwezig die nog steeds enthousiast hun sticks en onze posters hadden meegenomen om die te laten signeren door ons team. Beetje jammer alleen dat mijn handtekening eruit ziet als die van een kleuter..
Na het signeren waren daar de ouders die ons opvingen (ik heb al 9 nieuwe mama’s die ik allemaal mag bellen als ik ook maar een nagel breek, want ze vinden het zooo sneu dat mijn mama zo ver weg is). Ik heb al een keertje met een teamgenootje en haar ouders gegeten, maar verder ga je eigenlijk elke avond met een paar teamgenoten iets halen, bestellen of uit eten.
Hier op OSU doen de teams (in ieder geval meisjes) aan Secret Buckeye. Dit wil zeggen dat je bij lootjes trekken een naam hebt van een teamgenoot en voor haar vóór elke thuiswedstrijd een cadeautje/briefje oid hebt waarmee je haar succes wilt wensen voor de wedstrijd. Zo heb ik voor mijn Secret Buckeye al een keer een zonnebril (die draagt ze zelfs binnen) gekocht, nagellak (elke dag heeft ze een andere kleur) en bepaalde snoepjes die mij heel lekker leken (haar reactie: OMG, sweet candy! My secret buckeye must know me sooo well that she bought me this stuff! – Uhm ja, je secret buckeye is hier welgeteld 5 dagen). Bij mijn eerste wedstrijd was mijn hele locker versierd met oranje slingers en lag er Amerikaans ijs in de vriezer. Ik zit nu in de bus naar Virginia en heb voor deze reis de vorige wedstrijd een kussen met BUCKEYE #11 en een paar warme sokken gekregen. Dit zijn eigenlijk de enige dingen die je anders zelf moest meenemen, want reistassen en kleding voor onderweg kreeg je allemaal al en lag vanochtend al helemaal klaar voor vertrek. Een heel klein beetje luxe kennen ze hier wel, en laat ik dit nou niet zo’n groot probleem vinden:)!
Ik ga nu weer wat proberen te slapen, zet er hier snel nog een paar foto’s van het team e.d. op en laat snel weten hoe dit weekend in Virginia is gegaan!
Love, Carline
Ik bevind me nu al bijna anderhalve week in Amerika; tijd voor een waarbenjij.nu, aangezien mensen er naar blijven vragen. Op dit moment ben ik op weg naar Virginia voor twee hockeywedstrijden, maar ik zal beginnen bij vorige week maandag, de dag dat ik Nederland achter me liet en meer dan 15 uur moest reizen om uiteindelijk door mijn teamgenootjes in Columbus te worden ontvangen. Het was ondertussen al ’s avonds en na iets gegeten te hebben met zijn allen gingen we naar onze ‘tower’, een gebouw op campus waar op dit moment nog alleen de band, de voetbalteams (jongens en meisjes) en wij zitten. We hebben drie soort appartementjes met ieder 4 slaapkamers die je met een teamgenootje deelt. Dinsdag moest ik al vroeg op om alle papieren etc. te ondertekenen zodat ik die middag al met het team zou kunnen trainen. Rond 1 uur gingen we met zijn allen naar onze kleedkamer, die zich in een gebouw bij alle sportvelden bevindt. Er is in dit gebouw één lange gang met allemaal zijgangen die telkens voor een sportteam bedoeld is. Hier is dan onze kleedkamer, ruimte met ijskast en koelkast en badkamer etc. Daarnaast is er (ik noem het) een soort winkeltje in dit gebouw. Hier krijg je je trainingskleren, wedstrijdtenue, verschillende paren hockeyschoenen voor verschillende soort velden, loopschoenen, tassen voor de reizen en natuurlijk sticks. Past iets niet goed oid kun je gewoon nieuwe halen. Aangezien ik héél af en toe iets kwijt raak en niet goed ben in keuzes maken ben ik al twee keer teruggegaan voor nieuwe schoenen, twee keer om een nieuwe handdoek moeten vragen omdat ik géén idee had waar ik die had gelaten en ondanks dat ik mijn tenue 1000x had gepast ik tóch liever een small wilde ipv medium. Mijn naam is moeilijk uit te spreken voor Amerikanen, maar ze kennen hem in het winkeltje maar al te goed.
Voor de training moest ik samen met een Zwitserse nog even snel foto’s laten maken voor flyers etc. aangezien de rest van het team dat allemaal al had laten doen in preseason, daarna nog even een drugstest gehad (wat eeuwen duurde, want ik kan gewoon niet plassen als er twee vrouwen me aan staan te staren) en richting het veld.
Aangekomen op het hockeyveld is alles al klaargezet, komt er een karretje aanrijden met twee ‘watermeisjes’ die zorgen voor water, sportdrank en natte handdoeken. Ook lopen er naast drie trainers, minstens twee fysio’s rond voor in het geval dat.. Na 3 uur te hebben getraind was ik aardig kapot, en met dit weer (35 graden) maar al te blij dat we verplicht een icebath moesten nemen na de training. Een stuk of 4/5 ‘ijsbaden’ en warmtebaden staan naast elkaar in de fysiozaal waar je elke sporter wel een keer tegenkomt, wat in het begin best gênant kan zijn.. Een icebath neem je namelijk gewoon in je ondergoed en ja, als de voetballers tegelijk training hebben gehad nemen die dus ook tegelijk een icebath. Dus daar zit je dan in je ondergoed: rood, haast onderkoeld en uitgeput nog eens 15 minuten af te zien in een bad met vragen naar je hoofd geslingerd of je soms Zweeds bent. – Nee, Nederlands. - O.. of ik in dat geval serieus op ‘houten schoenen’ rondloop. - Grapjas.
Na véél te veel uren training voor twee dagen was donderdag dan mijn eerste wedstrijd. Zomaar een wedstrijdje spelen is het niet: je hebt een officiële line-up voor de wedstrijd en de spelers worden voorgesteld aan het publiek alvorens het Amerikaanse volkslied wordt gespeeld. Als er wordt gewisseld tijdens de wedstrijd worden de namen van de spelers omgeroepen die bij de wissel betrokken zijn. Na een paar keer oefenen (wat te horen was over het hele veld aangezien de luidsprekers al aan stonden) werd mijn achternaam redelijk normaal uitgesproken. Alles wordt gefilmd (is voor Nederlanders alleen te zien via internet), wat het meteen een stuk serieuzer maakt allemaal.
Afgelopen weekend hadden we nog een wedstrijd, evenals woensdag. Dit weekend was er redelijk wat publiek en heb ik voor het eerst mijn handtekening uit mogen delen! Ondanks de verloren wedstrijd waren er jeugdteams aanwezig die nog steeds enthousiast hun sticks en onze posters hadden meegenomen om die te laten signeren door ons team. Beetje jammer alleen dat mijn handtekening eruit ziet als die van een kleuter..
Na het signeren waren daar de ouders die ons opvingen (ik heb al 9 nieuwe mama’s die ik allemaal mag bellen als ik ook maar een nagel breek, want ze vinden het zooo sneu dat mijn mama zo ver weg is). Ik heb al een keertje met een teamgenootje en haar ouders gegeten, maar verder ga je eigenlijk elke avond met een paar teamgenoten iets halen, bestellen of uit eten.
Hier op OSU doen de teams (in ieder geval meisjes) aan Secret Buckeye. Dit wil zeggen dat je bij lootjes trekken een naam hebt van een teamgenoot en voor haar vóór elke thuiswedstrijd een cadeautje/briefje oid hebt waarmee je haar succes wilt wensen voor de wedstrijd. Zo heb ik voor mijn Secret Buckeye al een keer een zonnebril (die draagt ze zelfs binnen) gekocht, nagellak (elke dag heeft ze een andere kleur) en bepaalde snoepjes die mij heel lekker leken (haar reactie: OMG, sweet candy! My secret buckeye must know me sooo well that she bought me this stuff! – Uhm ja, je secret buckeye is hier welgeteld 5 dagen). Bij mijn eerste wedstrijd was mijn hele locker versierd met oranje slingers en lag er Amerikaans ijs in de vriezer. Ik zit nu in de bus naar Virginia en heb voor deze reis de vorige wedstrijd een kussen met BUCKEYE #11 en een paar warme sokken gekregen. Dit zijn eigenlijk de enige dingen die je anders zelf moest meenemen, want reistassen en kleding voor onderweg kreeg je allemaal al en lag vanochtend al helemaal klaar voor vertrek. Een heel klein beetje luxe kennen ze hier wel, en laat ik dit nou niet zo’n groot probleem vinden:)!
Ik ga nu weer wat proberen te slapen, zet er hier snel nog een paar foto’s van het team e.d. op en laat snel weten hoe dit weekend in Virginia is gegaan!
Love, Carline
-
02 September 2011 - 02:41
Anouk:
Klinkt vet Carline, veel plezier nog daar!!! -
03 September 2011 - 14:18
Imre:
Ha carline,
Geweldig verslag! Leuk.. ik blijf je blogs lezen!
Super luxe daar zeg, maar ja zo'n prof als jij verdient het natuurlijk zonder mama alleen in een groot amerika...:P
Heel veel plezier en succes daar,
of moet ik zeggen toitoitoi,
Liefs,
xx Imre -
03 September 2011 - 23:32
Jezus:
Nerd! Nice story, gelukkig worden er geen dingen voor je geregeld, want daar ben je zelf natuurlijk heel goed in haha! Zullen we morgen even skypen :-)? X -
04 September 2011 - 20:54
Milou:
zozo, je wordt lekker verwend daar! have fun and break a leg! xoxo -
05 September 2011 - 13:56
Tante Irène:
lieve Carline, wat een leuk verslag en wat een leuke meiden heb je om je heen. Ik ben blij dat je het zo naar je zin hebt. Heel veel liefs van mij. Zondag schrijf ik je weer per mail en reageer op jouw tekst. -
05 September 2011 - 14:10
Bodil:
succes carly, you can do it!! -
06 September 2011 - 13:38
Frank Van Gils:
Hoi Carline, allemaal wat anders dan op het goede, oude Odulphus. Veel plezier en succes. En... leer de Amerikanen iets over de wereld(geschiedenis). -
14 September 2011 - 18:17
Sascha Van Heesewijk:
Lieve Carline, harstikke leuk om te lezen wat je daar allemaal aan het beleven bent.
Geniet en succes!
Liefs Sas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
